Rok budowy – 1904-1906
Wysokość wzgórza – 55 m n.p.m.
Wysokość latarni do światła – 32 m
Wysokość świateł n.p.m. – 75 m
Zasięg świateł latarni – do 23.5 mil morskich
Charakterystyka świateł – pełny cykl 12 s.
Charakterystyczne barwy latarni: czarny, biały, czerwony i czarna galeryjka na białym tle
Położenie – 1000 m od linii brzegowej
Udostępniana do zwiedzania od 1 czerwca 1992 roku

Zbudowana przez Niemców na fundamencie z betonu i granitu białego. Montowana z gotowych elementów ze staliwa, skręcanych śrubami.
Są trzy takie konstrukcje na świecie, z czego dwie w Europie.

Pierwsze oświetlenie było gazowe – palnik, lustra i pryzmaty, następnie oświetlenie żarowe – żarówka 2 500 W, lustra i pryzmaty. Obecnie od 15 lat halogeny o mocy snopu światła od 1 200 W/12V, zasilane z sieci, awaryjny agregat prądotwórczy i akumulatory – 6 szt. po 100A/h, tj. rezerwa na 18 godzin. Zapalanie świateł odbywa się przez fotokomórkę i tradycyjnie – ręcznie.
W przeszłości był również sygnał dźwiękowy, o pełnym cyklu dźwiękowym 30 sekundowym, którego słyszalność w czasie mgły wynosiła od 6 do 12 mil.

Od czasu wprowadzenia radarów na kutry, sygnał dźwiękowy został wyłączony z systemu nawigacyjnego.

Obsługa latarni: poprzednio 4-osobowa z tendencjami do obsługi rodzinnej.

Ostatni niemiecki latarnik, P. Pruztt był do roku 1945. W 1948 roku latarnię objął Stefan Łozicki, bardzo barwna postać. Odznaczony Krzyżem Walecznych po walkach pod Monte Cassino, radiotelegrafista czołgu spychającego czołg zawalidrogę w przepaść w czasie ostatniego ataku. Na latarni pracował 33 lata.

Również długo obsługiwali latarnię Jan Liss i Longin Godula. Po Stefanie Łozickim kierownictwo latarni objął jego syn – Romuald Łozicki wraz z małżonką Weroniką,
a następnie wnuk – Damian Łozicki pracujący do dziś .

Na wybrzeżu polskim jest 18 latarni, z czego 17 czynnych. Latarnie dzielą się na latarnie morskie i radiolatarnie. Niektóre z nich spełniają obydwie te funkcje.

Ważnym dodatkowym obowiązkiem latarników, oprócz obsługi latarni i wszystkich związanych z nią budowli, jest nasłuch na kanale bezpieczeństwa UKF łączności pomiędzy statkami a stacją brzegową. Informacje o zaistniałej na morzu sytuacji przekazuje się do stacji głównej, która uruchamia w razie potrzeby ratownictwo. Np. w 1970 roku, po awarii silników /przy sztormie 120 w skali Beauforta/ wszedł na mieliznę statek bandery duńskiej na wysokości latarni Stilo. Obsługa latarni uczestniczyła w akcji ratowniczej statku i jego załogi poprzez łączność radiową.

Latarnia udostępniana jest zwiedzającym każdego roku w okresie: od 1 czerwca do 31 sierpnia, w godzinach: od 10.00 do 18.00.